تاندونیت (به انگلیسی: Tendinitis or Tendonitis) یعنی التهاب تاندون که همراه با پارگی‌های میکروسکوپی است. این ضایعه بیانگر یک پاسخ التهابیدر داخل تاندون، بدون التهاب لایه خارجی (یعنی پاراتنون) آن است. استفاده بیش از حد از عضلات، مهمترین عامل تاندونیت محسوب می‌شود. درگیری تاندون ماهیچه‌های مفصل شانه با تشخیص تاندونیت، شیوع بالایی دارد. به عنوان مثال تاندونیت ماهیچه فوق خاری (سوپرااسپیناتوس) که یکی از ماهیچه‌های کلاهک چرخاننده ( روتاتور کاف) است، نسبت به عضلات دیگر بیشتر مشاهده می‌گردد. ازجمله عوارض التهاب‌های تاندونی، تاندونیت کلسیفیه، بورسیت و تاندونیت مزمن است.
تنوسینوویت
تنوسینوویت (به انگلیسی: Tenosynovitis) عبارت است از التهاب غلاف سینوویال یک تاندون. این حالت ممکن است در تاندون‌هایی که دارای غلاف سینوویال هستند، به دلایل مختلفی رخ دهد. تنوسینوویت علایمی مشابه تاندونیت دارد و درمان نیز همانند تاندونیت است.
التهاب غلاف سینوویال باعث اختلال در حرکت آرام و نرم تاندون مربوطه می‌گردد. در این موارد، احتمال چسبندگی تاندون به غلاف سینوویال وجود دارد که علت آن تولید مواد چسبنده ناشی از پاسخ التهابی در غلاف سینوویال است.
تندینوزیس
تندینوزیس (به انگلیسی: Tendinosis) عبارت است از تغییرات تخریبی مزمن تاندون بدون واکنش التهابی حاد. این حالت (ضایعه تاندون‌ها بدون پاسخ التهابی حاد) عموما به عنوان تاندونیت مزمن شناخته می‌شود. در تاندونیت مزمن، پاسخ سلولی شامل جایگزینی گلبول‌های سفید (لکوسیت‌ها) با ماکروفاژها و سلول‌های پلاسما است. ضایعه ساختمان تاندون‌ها، احتمال پارگی آنها را در طی زمان تسهیل می‌کند.
پری تاندونیت
پری تاندونیت (به انگلیسی: Peritendinitis) یعنی التهاب پاراتنون یا بافتهای اطراف تاندون (اندوتنون و اپی تنون). لایه‌های تاندون از خارج به داخل شامل بافتهای همبند پاراتنون، اپی تنون و اندوتنون است. پاراتنون یک بافت همبند دو لایه‌ای است که خارجی ترین لایه تاندون محسوب می‌شود.
التهاب پاراتنون ممکن است به هنگام سائیدگی تاندون با یک برجستگی استخوانی ایجاد گردد. تاندونیت احتمال دارد همراه با پری تاندونیت باشد.
علل تاندونیت
مهمترین علل تاندونیت عبارتنداز:
■فعالیت‌های تکرای. اگرچه در این اعمال، نیروی کمی به کار می‌رود، ولی به دلیل تکرار بالا، آسیب پذیری تاندون افزایش می‌یابد.
■ضربه مستقیم
■اختلالات وضعیت (پوسچر)
■کاهش خونرسانی در برخی از نقاط تاندون (مثلا تاندون فوق خاری یا سوپرااسپیناتوس و تاندون آشیل)
علایم تاندونیت
علایم تاندونیت ممکن است درارتباط با موارد زیر باشد:
■با استراحت درد کاهش می‌یابد و با فعالیت تشدید می‌گردد.
■معمولا شروع درد تدریجی بوده و در یک دوره زمانی ایجاد می‌شود.
■با اعمال مقاومت به عضله توسط معاینه کننده در عملی که آن ماهیچه دارد، درد افزایش می‌یابد.
■کشش ماهیچه درگیر، ممکن است با درد همراه گردد.
■در مرحله حاد به هنگام استراحت نیز ممکن است درد وجود داشته باشد.
■احتمال وجود اسپاسم محافظتی
■تورم و احتمال گرمی در ناحیه
■حساسیت به لمس در ناحیه آسیب
■کرپیتاسیون [۶] (صدای خش خش) به هنگام عمل فعال عضله. احتمالا چسبندگی پاراتنون در تاندون ملتهب باعث کرپیتاسیون می‌گردد. این چسبندگی می‌تواند به علت تولید مواد چسبنده در اثر پاسخ التهابی تاندون ایجاد گردد.
درمان تاندونیت
درمان ممکن است درارتباط با موارد زیر باشد:
■استراحت به اندام درگیر جهت ترمیم بافتی
■سرما درمانی (مثلا استفاده از یخ) در زمان درد حاد
■استفاده از داروهای ضد التهابی طبق نظر متخصص مربوطه
■فیزیوتراپی با هدف کاهش درد و تورم، افزایش ترمیم بافت و تنظیم یک برنامه درمانی تدریجی
■در برخی از موارد تزریقات استروئیدی
■درمان جراحی. در مواردی که درمان‌های فوق موثر نبود، ممکن است جراحی با اهداف خاصی صورت گیرد.
کلسیفیکاسیون تاندون (Tendon Calcification)
تاندونیت کلسیفیه (به انگلیسی: Calcific tendinitis) عبارت است از رسوب املاح کلسیمی در تاندون. این حالت در ناحیه شانه شایع بوده و ماهیچه فوق خاری (سوپرااسپیناتوس) بیشتر از بقیه عضلات درگیر می‌شود. در بیمارانی که التهاب یک تاندون به دفعات اتفاق می‌افتد، احتمال رسوب نمک‌های کلسیم در ناحیه ملتهب وجود دارد. البته باید توجه داشت که وجود تاندونیت یا بورسیت به هیچ وجه به حضور کلسیفیکاسیون (رسوب املاح کلسیم) بستگی ندارد و عکس آن نیز صادق است. [۱] افرادی که دچار تاندونیت کلسیفیه می‌گردند، گاهی درد چنان شدید است که حتی بی حرکتی اندام نیز باعث کاهش درد نمی‌گردد.
در موارد تاندونیت کلسیفیه، احتمال بورسیت کلسیفیه نیز وجود دارد که علت آن پارگی بافتهای تاندونی درگیر و نفوذ املاح کلسیم به درون بورس است.
انواع تاندونیت کلسیفیه
تاندونیت کلسیفیه معمولا به دو صورت دیده می‌شود:
* کلسیفیکاسیون تخریبی
* کلسیفیکاسیون واکنشی
کلسیفیکاسیون تخریبی درارتباط با پدیده افزایش سن است. با افزایش سن میزان خونرسانی به تاندون‌ها کاهش می‌یابد که این مسئله می‌تواند زمینه تخریب را در آنها افزایش دهد. رسوب کلسیم به عنوان یک بخشی از فرآیند ترمیمی در تاندون‌های تخریب شده ایجاد می‌گردد.
کلسیفیکاسیون واکنشی بیشتر در افراد جوانتر اتفاق می‌افتد که علت اصلی آن مشخص نیست. در ارتباط با شانه، به نظر می‌رسد که نوع واکنشی در مقایسه با کلسیفیکاسیون تخریبی، بیشتر عامل درد شانه باشد. در کلسیفیکاسیون واکنشی، بدن ممکن است پاسخ‌هایی را جهت جذب مجدد رسوبات کلسیمی اعمال نماید. درنهایت، با برداشت رسوبات کلسیم، درد کاهش یافته و ترمیم بافت تاندون ایجاد می‌گردد.
علل
علت اصلی تاندونیت کلسیفیه مشخص نیست. این مسئله به خصوص درارتباط با کلسیفیکاسیون واکنشی صادق است. عموما توافقی وجود دارد که تاندونیت کلسیفیه ازطریق ضربه (تروما) ایجاد نمی‌شود و به ندرت قسمتی از یک بیماری سیستمیک است. برخی از محققین تصور می‌کنند که علت کلسیفیکاسیون، عدم وجود اکسیژن کافی در بافت تاندونی است.
در برخی از موارد، تاندونیت مزمن (تندینوزیس) و همچنین التهاب‌های مکرر تاندون ممکن است در تشکیل رسوب‌های املاح کلسیمی در تاندون نقش داشته باشند.
علایم
در تاندونیت کلسیفیه، طیف بیماران ازنظر احساس درد و شدت آن متفاوت هستند. برخی با وجود رسوبات کلسیم که ازطریق تصویر رادیولوژی نیز تایید شده‌است، شکایتی از درد ندارند. گاهی درد خفیف بوده و به تدریج افزایش می‌یابد. در بیمارانی که سرعت و میزان رسوب زیاد است، درد بیمار نیز تشدید شده، به طوری که حتی ثابت کردن اندام درگیر نیز باعث تسکین درد نمی‌گردد. در این بیماران، درد به قدری شدید است که مانع خواب آنها می‌شود.
حساسیت در لمس، محدودیت دامنه حرکات مفصل و دردناک بودن ناحیه به هنگام اعمال حرکتی اندام درگیر، از علایم دیگر تاندونیت کلسیفیه‌است. گاهی درد به نقاط دورتری انتشار می‌یابد که ممکن است با اختلالات یا بیماری‌های دیگر اشتباه گردد.
تشخیص
تاندونیت کلسیفیه ازطریق رادیولوژی (X-Ray) قطعیت می‌یابد. در این موارد، در ناحیه درگیر (مثلا در سر استخوان بازو به هنگام کلسیفیکاسیون شانه)، نقاط پراکنده سفیدرنگ یا بافت سفید هلالی شکل را می‌توان مشاهده کرد.
با درخواست تصاویر رادیولوژی در زمان‌های متفاوت، تغییر یا میزان برداشت رسوبات املاح کلسیمی مشخص می‌گردد.
درمان
به طورکلی، درمان در کلسیفیکاسیون تاندونی می‌تواند درارتباط با موارد زیر باشد:
* سرما درمانی (مثلا استفاده از کیسه یخ) که در موارد حاد به کار می‌رود. در این مرحله نباید از گرما استفاده شود، چون درد بیمار و میزان رسوبات کلسیمی افزایش می‌یابد.
* بی حرکتی و استراحت اندام به هنگام درد شدید (مثلا استفاده از اسلینگ مناسب). در مرحله حاد، تمرین درمانی کاربرد ندارد (به علت احتمال افزایش رسوب).
* فیزیوتراپی (در مرحله مزمن)
* درمان‌های طبی که عبارتنداز:
o استفاده از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی
o تزریق کورتیزون جهت کاهش درد
o تخلیه رسوبات کلسیمی با سوزن [۷]
* انجام جراحی درصورت عدم موفقیت در درمان با روش‌های فوق. جراحی می‌تواند ازطریق آرتروسکوپ یا عمل باز صورت گیرد.
تاندونیت در نتیجه تکرار یک عمل، تاثیر جزئی در منطقه آسیب دیده و یا در اثر حوادث ناگهانی و با شدت آسیب بالا ایجاد می شود. یا می توان گفت: آسیب معمولاً ناشی از فعالیت ورزشی سخت.
همچنین بعضی از مشاغل هستند که باعث تاندونیت می شوند، مثل :باغبانی، نجاری، نقاشی،پارو کردن، تی کشیدن و جارو کردن،ورزش های گلف، اسکی، بیس بال و تنیس که احتیاج به پرتاب کردن توپ دارند
ورزشکاران ، با اکثر آسیب ها ورزشی دست و پنجه نرم می کنند، اما شاید از اصطلاحات و یا نام علمی آسیب مورد نظر مطلع نباشند، اما به محض بیان کردن علائم آن آسیب به خوبی درک خواهند کرد که منظور چیست.
تعریف تاندونیت :
در ابتدا لازم است تعریفی از تاندونیت داشته باشیم و شما را بیشتر با این مبحث آشنا کنیم:
تاندونیت یعنی التهاب تاندون که همراه با پارگی‌های میکروسکوپی است. این ضایعه بیانگر یک پاسخ التهابی در داخل تاندون، بدون التهاب لایه خارجی آن است. استفاده بیش از حد از عضلات، مهمترین عامل تاندونیت محسوب می‌شود. درگیری تاندون ماهیچه‌های مفصل شانه با تشخیص تاندونیت، شیوع بالایی دارد. به عنوان مثال تاندونیت ماهیچه فوق خاری که یکی از ماهیچه‌های کلاهک چرخاننده است، نسبت به عضلات دیگر بیشتر مشاهده می‌گردد. ازجمله عوارض التهاب‌های تاندونی، تاندونیت کلسیفیه، بورسیت و تاندونیت مزمن است.
عامل ابتلا به تاندونیت چیست؟
حالت بد بدن به هنگام کار کردن در محل کار یا خانه و یا کشش ضعیف بدن و یا آماده نبودن ماهیچه ها قبل از ورزش یا بازی های ورزشی نیز باعث افزایش خطر تاندونیت می شود. فاکتورهای دیگری نیز وجود دارد که می تواند خطر تاندونیت را افزایش دهد، مثل:
استخوان و یا مفصلی که شکلی غیر طبیعی و ناهنجار دارد مثلا پاهایی که دارای اختلاف طول هستند و یا التهاب و تورم مفاصل که باعث ایجاد فشار بر بافتهای نرم بدن می شود.
فشار ناشی از بیماری هایی مثل آرتریت روماتوئید، نقرس، پسوریاتیک آرتریت، اختلالات تیروئیدی و یا واکنش های غیر طبیعی به داروها.
فعالیت بدنی بیش از حد معمول به خصوص زمانی که ماهیچه ها آمادگی کافی ندارند و مدت هاست که در حالت کم تحرکی قرار دادشته اند. تاندونیت در افرادی که فقط آخر هفته ها به ورزش و فعالیت بدنی می پردازند بسیار شایع است.گاهی اوقات عفونت نیز باعث تاندونیت می شود، بخصوص عفونت ناشی از گاز گرفتن سگ و یا گربه در ناحیه دست و پا.
عوامل افزایش دهنده خطر
استفاده بیش از حد از تاندون ها و مفاصل خاص در اثر شرکت در مسابقات ورزشی.
حرکت غلط و کشیدگی در طی فعالیت . به طور مثال نگه داشتن و حرکت دادن مکرر یک راکت تنیس به طور غلط ممکن است باعث تاندونیت در آرنج گردد (آرنج تنیس بازان) . همچنین پرستاران شاغل در اتاق عمل در صورت عدم تغییر وضعیت بمدت طولانی نیز در معرض خطر هستند.
تنوسینوویت
تنوسینوویت عبارت است از التهاب غلاف سینوویال یک تاندون. این حالت ممکن است در تاندون‌هایی که دارای غلاف سینوویال هستند، به دلایل مختلفی رخ دهد. تنوسینوویت علایمی مشابه تاندونیت دارد و درمان نیز همانند تاندونیت است.التهاب غلاف سینوویال باعث اختلال در حرکت آرام و نرم تاندون مربوطه می‌گردد. در این موارد، احتمال چسبندگی تاندون به غلاف سینوویال وجود دارد که علت آن تولید مواد چسبنده ناشی از پاسخ التهابی در غلاف سینوویال است.
تندینوزیس
تندینوزیس عبارت است از تغییرات تخریبی مزمن تاندون بدون واکنش التهابی حاد. این حالت (ضایعه تاندون‌ها بدون پاسخ التهابی حاد) عموما به عنوان تاندونیت مزمن شناخته می‌شود. در تاندونیت مزمن، پاسخ سلولی شامل جایگزینی گلبول‌های سفید (لکوسیت‌ها) با ماکروفاژها و سلول‌های پلاسما است. ضایعه ساختمان تاندون‌ها، احتمال پارگی آنها را در طی زمان تسهیل می‌کند.
پری تاندونیت
پری تاندونیت یعنی التهاب پاراتنون یا بافتهای اطراف تاندون (اندوتنون و اپی تنون). لایه‌های تاندون از خارج به داخل شامل بافتهای همبند پاراتنون، اپی تنون و اندوتنون است. پاراتنون یک بافت همبند دو لایه‌ای است که خارجی ترین لایه تاندون محسوب می‌شود.
چه کسانی در معرض ابتلا به تاندونیت هستند؟
هرکسی ممکن است به تاندونیت مبتلا شود اما این وضعیت بیشتر در افراد ۴۰ سال و بالاتر رخ می دهد. با بالا رفتن سن تحمل تاندون ها نسبت به استرس و فشار کم می شود، خاصیت کشسانی آن کمتر شده و در نتیجه راحت تر دچار پارگی می گردند.
تاندونیت در چه قسمتی از بدن رخ می دهد؟
تاندونیت در هر قسمتی از بدن و در واقع در هر جایی که تاندون رابط بین استخوان و ماهیچه است می تواند اتفاق بیفتد. تاندونیت در این قسمت ها شایع تر است:
قاعده انگشت شست – آرنج – شانه – مفصل ران – زانو – تاندون آشیل
علائم تاندونیت
درد در محل تاندون و اطراف آن ،محدودیت حرکت مثلا” در تاندونیت شانه ،عدم امکان حرکت شانه که به آن شانه منجمد می گویند. حساسیت به لمس و تورم اطراف تاندون ملتهب. درد ممکن است به تدریج بروز پیدا کند و یا ناگهانی و با شدت بالا، بخصوص اگر رسوبات کلسیم وجود داشته باشد.
چگونه می توان از تاندونیت جلوگیری کرد؟
برای جلوگیری از ابتلا به تاندونیت کارهای زیر را انجام دهید:
-در ابتدا هر فعالیتی با سرعت کم انجام دهید و به تدریج شدت آن را افزایش دهید.
-برای انجام کارها از نیروی محدود استفاده کنید و سعی کنید از انجام کارهای تکرار شونده خودداری کنید یا در حد معمول آن را تکرار کنید.
-اگر در اثر انجام کاری درد غیر طبیعی به سراغتان آمد آن را متوقف کنید، کار دیگری را شروع کنید و انجام این کار را به زمانی دیگر موکول کنید. اگر درد عود کرد انجام آن را به روز بعد بیندازید.
درمان های موجود برای تاندونیت
درمان های اولیه برای تاندونیت عبارت است از:
•اجتناب از فعالیت هایی که مشکل را تشدید می کند
•استراحت دادن به قسمت آسیب دیده
•یخ گذاشتن در ناحیه آسیب دیده در روز بروز حادثه
•مصرف قرص و یا ژل های ضد التهابی
اگر پس از گذشت یک هفته درد و ناراحتی تخفیف پیدا نکرد حتما به پزشک مراجعه کنید. اقدامات بعدی زیر ممکن است نیاز باشد:
تزریق کورتیکوستروئید: کورتیکوستروئیدها که به استروئیدها معروفند اغلب به دلیل کاهش سریع التهاب و درد مورد استفاده قرار می گیرند.
فیزیوتراپی: فیزیوتراپی درمانی بسیار مفید و موثر است به ویژه در درمان شانه منجمد. فیزیوتراپی شامل تمرینات دامنه حرکتی و استفاده از آتل برای عضو آسیب دیده است..
بعد از مرحله حاد از گرم کردن استفاده کنید. دوش آب داغ بگیرید؛ در وان حمام غوطه ور شوید؛ از کمپرس گرم استفاده کنید؛ از یک لامپ گرم کننده یا پوشش گرم کننده استفاده کنید. بانداژهای کشی ممکن است کمک کننده باشند. تاندونیت مزمن ممکن است مستلزم تغییرات در شیوه زندگی برای پیشگیری از عود تحریک مفصل باشد.
جراحی: در موارد شدید و به ندرت نیاز به جراحی نیز پیدا می شود.
مدت زمان بهبودی تاندونیت چقدر است؟
طول مدت بهبودی تاندونیت ممکن است از چند هفته تا چند ماه بسته به شدت عارضه طول بکشد.
به شما اکیدا توصیه می کنیم چنانچه علائم زیر را داشتید بلافاصله به پزشک مراجعه کنید:
•اگر شما یا یکی از اعضای خانواده تان علایم تاندونیت را داشته باشید.
•اگر درد و تورم علی رغم درمان افزایش یابد.
•اگر دچار علایم جدید و غیر قابل توجیه شده اید. داروهای مورد استفاده در درمان ممکن است عوارض جانبی ایجاد کنند.
•تورم، قرمزی، گرمای عضو
•ناتوانی در حرکت دادن عضو دچار تاندونیت
کلینیک فیزیوتراپی پاس 44952133